کاش چون پاییز بودم

کاش چون پاییز بودم…کاش چون پاییز بودم

کاش چون پاییز خاموش و ملال و انگیز بودم

برگ های آرزوهایم یکایک زرد می شد

آسمان دیده ام پر درد می شد

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد

اشک هایم همچو باران ، دامنم را رنگ می زد

وه … چه زیبا بود اگر پاییز بودم

وحشی و پر شور رنگ آمیز بودم

شاعری در چشم من می خواند شعری آسمانی

در کنارم قلب عاشق شعله می زد

در شرار آتش دردی نهانی

نغمه ی من …

همچو آوای نسیم پر شکسته

عطر غم می ریخت بر دل های خسته

پیش رویم : چهره ی تلخ زمستان جوانی

پشت سر : آشوب تابستان عشقی نا گهانی

سینه ام : منزلگه اندوه و درد بد گمانی بودم

کاش چون پاییز بودم…

(فروغ فرحزاد)